Gelukkig vandaag

Hoera! De ‘jaren tien’ zijn voorbij.
Het (hopelijk) meest vreselijke decennium van mijn leven kwam eindelijk aan zijn eind.

Voor een groot feest is het nog te vroeg. Ik ben vandaag even ziek als gisteren, überhaupt niet in staat te feesten en moet mijn rugzakje van de afgelopen jaren gewoon meenemen. Maar dit is wel een nieuw hoofdstuk; een nieuwe kans om iets moois te creëren en over tien jaar met een heel ander gevoel terug te kunnen blikken op mijn leven.

Ik heb geen idee wat de komende jaren gaan brengen, maar kijk de toekomst wel positief tegemoet. Het zal wel een keer beteren, toch? En om eerlijk te zijn is het ook moeilijk om nóg slechter te doen. Beginnen doen we alvast goed. Want 2020 is ook meteen het jaar waarin ik 22 word. Voor het kleine meisje in mij dat spontaan een glimlach op haar gezicht krijgt bij het zien van dubbele cijfers is het duidelijk: dit jaar gaat magisch worden.

Wat een magisch jaar dan precies inhoudt, kan ik je helaas niet zeggen. Een jaar waarin ik plotsklaps hocus pocus weer de oude word, zou natuurlijk het droomscenario zijn. Maar we weten allemaal dat dat weinig waarschijnlijk is en na al die jaren kan en durf ik hier gewoon niet meer op te rekenen. Een roze wolk kan zalig zijn, maar er keer op keer afdonderen zorgt er ook voor dat je liever met beide voetjes op de grond blijft.

“Een roze wolk kan zalig zijn, maar er keer op keer afdonderen zorgt er ook voor dat je liever met beide voetjes op de grond blijft.”

Verwachtingen probeer ik dus zoveel mogelijk te temperen, zeker wat mijn gezondheid betreft. Stabiliteit is oké, alles daarbovenop is mooi meegenomen. Al is en zal de hoop op véél beterschap natuurlijk altijd aanwezig zijn. Op langere termijn moet er ook daadwerkelijk iets veranderen aan mijn situatie, maar op jaarbasis kan en mag ik dit echter niet (langer) mijn leven laten bepalen. Vooruitgang is niet per se mijn verdienste, noch is achteruitgang mijn eigen fout. Luisteren naar mijn lichaam geeft wel een zekere balans, maar uiteindelijk blijft het mijn ziekte die bepaalt of ik stilsta, klim of val.

Om een magisch 2020 te beleven, zal ik het dus gewoon zelf magisch moeten maken. Als goede voornemen kan dat wel tellen. En misschien moet ik wat dat betreft gewoon verder doen zoals ik de afgelopen jaren reeds deed. Moet ik ook in het nieuwe jaar blijven zoeken naar de kleine gelukjes en dankbaar blijven voor alles wat ik wél heb. Want vele lichtpuntjes samen die als het ware een fonkelende lichtslinger creëren zoals wanneer een fee met haar toverstafje zwaait, brengen van zichzelf reeds een magische dimensie met zich mee.

“Er ligt een magische wonderwereld om ons heen. You just have to see it.”

Ik hoop dat ook jullie in 2020 oog mogen (blijven) hebben voor al het moois wat je omringt, want zoals ik in mijn eerste blog reeds schreef: “er ligt een magische wonderwereld om ons heen. You just have to see it.”

Een gelukkig en magisch vandaag gewenst; elke dag weer!

Liefs, Doornroosje